Αφιέρωμα στην εθνική επέτειο

www.youtube.com/watch?v=6fJruDLr1_c

Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι μια σημαντική ευκαιρία για να θυμηθούμε, να διδαχτούμε και να γιορτάσουμε.

Να γιορτάζουμε αυτό που σήμερα έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό, την ανδρεία, την αυτοθυσία, τον ηρωισμό, τα πρότυπα που μας καθοδηγούν. Υμνούμε αυτά τα μεγαλεία σήμερα και όχι τον πόλεμο κατά των Ιταλών και κατά των Γερμανών, αφού κάθε πόλεμος σημαίνει πένθος, φόβο, θάνατο, ορφάνια και πόνο, τόσο για τους ηττημένους όσο και για τους νικητές.

Ο εορτασμός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου έχει στόχο να αναδείξει τα πρότυπα και τα ιδανικά «Εκείνων» των ηρώων, ώστε να οδηγούν σαν αναλάμπων φάρος τις νεότερες γενιές και να καθοδηγούν τη συνείδηση των ανθρώπων να διαφυλάξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πηγή: Δημοτικό Σχολείο Βυτίνας

ΒΛΑΧΕΡΝΑ-ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ 1987 !!!

Από το αρχείο της Σοφίας Ι. Ντόκου, παρουσιάζουμε μία από τις εκπομπές της ΕΡΤ (έτος 1987) με το χορευτικό της Βλαχέρνας, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων Αθανασίου και Ρένας Κουτσούγερα.

Το χασίς καλλιεργούνταν νόμιμα στην Αρκαδία, ενώ οι εργοστασιάρχες έκαναν και εξαγωγές σε όλο τον κόσμο!!!

Η σπορά γινόταν από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο με την ίδια διαδικασία της σποράς του σιταριού. Τα δενδρύλλια ωρίμαζαν μέχρι τον Αύγουστο, τα σκάλιζαν, έδιωχναν τα άγρια χόρτα, τα έκοβαν και τα άπλωναν στο χωράφι να ξεραθούν για 10 μέρες. Τελικά τα μάζευαν σε δεμάτια και τα αποθήκευαν. Χαρακτηριστικές αναφορές της επίδρασης κατά τη συγκομιδή τους είναι ότι οι νεαρές κοπέλες της περιοχής, όταν έφευγαν από το χωράφι καθ’ οδόν προς το σπίτι τους, ήταν πάντα εύθυμες αλλά και πειρακτικές, σε σημείο θράσους, απέναντι στους περαστικούς. Στα εργαστήρια χασίς εργαζόταν πολύς κόσμος, μέχρι γυναίκες και παιδιά. Η κατεργασία γινόταν το χειμώνα, εποχή ακατάλληλη για γεωργικές εργασίες. Ξεχώριζαν το ξύλο από τα φύλλα και τον σπόρο. Τα φύλλα τα έτριβαν αρχικά πάνω σε ειδικό συρμάτινο τελάρο με χοντρές τρύπες κι έπειτα σε τελάρα με πιο ψιλές τρύπες ώστε να απομονώνονται οι σπόροι. Τα φύλλα γίνονταν σκόνη, η οποία λόγω της ουσίας που περιείχαν σχηματιζόταν σε μία μάζα και κοβόταν σε πλάκες για κάπνισμα. Οι δε σπόροι πωλούνταν. Οι νοικοκυρές άπλωναν τους κορμούς των δενδρυλλίων στις αυλές των σπιτιών ή στα αλώνια και τους χτυπούσαν με ραβδί ώσπου να φύγουν τα υγρά από τον κορμό. Τη φλούδα του κορμού που απέμενε τη στέγνωναν στον ήλιο. Έπειτα σχημάτιζαν μπάλες (τουλούμπες), τις έγνεθαν με τη ρόκα κι έκαναν κλωστές. Το χασίς το συσκεύαζαν σε χειροποίητα μικρά υφασμάτινα σακίδια, πάνω στα οποία τυπώνονταν με μαύρο ή κόκκινο μελάνι το σήμα του εργοστασίου, το όνομα και η διεύθυνση του εργοστασιάρχη.

 

Κάθε παραγωγός διέθετε ξεχωριστό διακριτικό σήμα για το προϊόν του. Ο ελέφαντας ήταν σήμα του κτηματία Πέτρου Καραμάνου στο χωριό Στενό. Η ποιότητά του καθοριζόταν ανάλογα με τη χρονιά όπως στο κρασί. Ο Γάλλος περιηγητής Henry de Monfreid επισκέφτηκε ο ίδιος την οικογενειακή επιχείρηση Καραμάνου στο Στενό για να εμπορευτεί χασίς. Αναφέρει ότι υπήρχε οργανωμένο δίκτυο Ελλήνων, οι οποίοι αναλάμβαναν να συνοδεύσουν τους υποψήφιους πελάτες και να πάρουν τις τελωνειακές άδειες. Στο δίκτυο αυτό συμμετείχαν όχι μόνο άνθρωποι του περιθωρίου αλλά και μορφωμένοι, της καλής κοινωνίας, άνδρες και γυναίκες, μαζί με τους απαραίτητους μεταφραστές και τα ανάλογα τηλεγραφήματα. Από το Στενό θα φόρτωναν την παραγγελία του στον σιδηρόδρομο και από τον Πειραιά, με ελληνικό ατμόπλοιο θα μεταφερόταν στη Μασσαλία. Ο περιηγητής δεν παρέλειψε να θαυμάσει την εργατικότητα, το πνεύμα οικονομίας, τη μυστικότητα, τη φιλοξενία των Ελλήνων και την ομορφιά της ελληνικής φύσης. Ο πελάτης είχε δικαίωμα δοκιμής του καπνού του χασίς. Το μέγεθος της φλόγας ήταν ανάλογο της ποιότητάς του. Η σοδειά είχε αποθηκευτεί σε σκοτεινό υπόγειο, όπου εργάτες χτυπούσαν με τα μπαστούνια τους σάκους για να κονιορτοποιήσουν το περιεχόμενο. Μετά φυλάσσονταν ολονυχτίς σε σιταποθήκη μέχρι το πρωί. Ακολουθούσε το κοσκίνισμά του από τις γυναίκες σε ειδικό τραπέζι και οι άντρες το τοποθετούσαν σε λεκάνες για να ομογενοποιηθεί. Μια υδραυλική πρέσα σχημάτιζε ομοιόμορφα μικρά σακίδια προς πώληση.

 

Υπήρχαν πολλά εργαστήρια στην Τρίπολη όπως του Αγγελίδη , Β. Βαφειόπουλου με 15 εργάτες στην οδό Σπετσεροπούλου και Νικηταρά. Ο Κ. Θαλασσινός, του Γεωργίου Σ. Κωτσάκη με 20 εργάτες στην οδό Ταξιαρχών, του Π. Καράκαλου με 25 εργάτες, ο Τ. Καρακάλος, ο Σ. Καραμάνος, ο Γ. Καραχάλιος, ο Π. Καραχάλιος, ο Π. Λυμπερόπουλος, ο Δ. Ματζαγριωτάκης, ο Ι. Μαυρόγιαννης, ο Κ. Μικρούλης, ο Γ. Μουτσόπουλος, ο Ν. Μουτσόπουλος, ο Γ. Μπακόπουλος, ο Δ. Ματζαγριωτάκης, ο Κ. Μαυρόγιαννη, ο Μιχ. Κουγιούφας, ο Πέτρος Καραμάνος, ο Μ. Πετρόπουλος, ο Αργύρης Παπαοικονόμου, ο Γ. Σπορίδης, ο Κ. Σπορίδης.

Η καλλιέργεια σταμάτησε εξαιτίας επίμονων πιέσεων της βρετανικής διπλωματίας ότι δεν θα αγόραζαν εις το εξής ελληνική σταφίδα, αν δεν έπαυε η καλλιέργεια κι η εξαγωγή χασίς. Δύο εκδοχές αιτιολογούν την εκβιαστική πίεση των Άγγλων. Η πρώτη ότι αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα στην Αίγυπτο λόγω του ότι οι Αιγύπτιοι εργάτες κάπνιζαν πολύ χασίς με συνέπεια τη μείωση της ντόπιας παραγωγής. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι με την κυκλοφορία του ινδικού χασίς θα αποκόμιζαν τεράστια οικονομικά οφέλη, αφού η Ινδία ήταν δική τους αποικία. Ως αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής, η Ελληνική Κυβέρνηση το 1906 επέβαλε φόρο στην καλλιέργεια χασίς και τελωνειακούς περιορισμούς.

 

Το 1919 η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε θέσει ως όρο να καταργηθεί η καλλιέργεια και εμπορία χασίς λόγω εθισμού κι επιβλαβών επιπτώσεων στην υγεία. Η Ελλάδα ακολούθησε τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη και με το νομοθετικό διάταγμα της 7/11/1925 θεσπίστηκε η απαγόρευση εμπορίου χασίς για δέκα χρόνια, έως την 1η Ιανουαρίου 1936. Σκοπός ήταν να εξαντληθούν τα αποθέματα και να διατεθούν στο εξωτερικό, ώστε να μην ζημιωθούν οικονομικά. Κατά συνέπεια άρχισε να μειώνεται το εργατικό δυναμικό στα χασισοεργαστήρια και οι καλλιεργητές στη Μαντινεία άρχισαν να καλλιεργούν άλλα είδη. Μετά τη δικτατορία του Μεταξά επεβλήθησαν σκληρά μέτρα με αποτέλεσμα να σταματήσει οριστικά η καλλιέργεια κι εμπορία χασίς. Στις εκλογές του 1920, όταν ήρθε στην Τρίπολη για την προεκλογική περιοδεία ο Λεβιδαίος Αλέξανδρος Παπαναστασίου, υπουργός της Κυβέρνησης Βενιζέλου, οι συμπατριώτες του τον παρακάλεσαν να βοηθήσει στην αναστολή της απόφασης του νόμου της απαγόρευσης καλλιέργειας χασίς. Ο διακεκριμένος πολιτικός όχι μόνο δεν ενήργησε θετικά στο αίτημα των συμπατριωτών του, αλλά συνέστησε στον Νομάρχη να επιβάλει πιο αυστηρά μέτρα.

Το 1932 το Ελληνικό Κράτος απαγορεύει την καλλιέργεια και κατοχή ινδικής καννάβεως. Ο δήμαρχος Ορχομενού Μαντινείας Γ. Κ. Μακρής αναφέρει ότι από τις αποζημιώσεις των καλλιεργητών παρακρατήθηκε ένα ποσοστό και ότι αυτά τα κρατικά έσοδα στήριξαν έργα υποδομής στην Πελοπόννησο.

 

ΠΗΓΗ: arcadiaportal.gr του Χρ.Η. Μήτσια

Σαν σήμερα πριν 71 χρόνια

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θανάση Β.Πανούση:

Ο δάσκαλος Γιάννης Β.Πανούσης.

«Οκτώ μέρες έμεινε στις φυλακές (σφαγεία Τρίπολης) ο Γιάννης Β. Πανούσης. Ημέρες βασανιστηρίων, μαρτυρίων, Γολγοθά.

Στις 14 Γενάρη 1944, στα σφαγεία το ΄΄μπιζ΄΄  έχει φουντώσει στους θαλάμους των φυλακισμένων, όσο ποτέ άλλοτε. Ο Γιάννης πρώτος στο παιχνίδι, οι φωνές και τα γέλια δε σταματούσαν. Είδαν από το απόγευμα τον προδότη, που επισκέφθηκε το γερμανό αρχιφύλακα κι όλοι κατάλαβαν την αιτία. Αύριο πολλοί απ αυτούς δε θα ‘ταν στη ζωή, κρεμάλα ή μουσκέτο. Ποιος ξέρει; Γι’ αυτό βάλθηκαν να γλεντήσουν.

15 Γενάρη, Σάββατο, στις 5 το πρωί, κατέφθασαν οι προδότες. Οι φυλακισμένοι μπήκαν στη γραμμή κι άρχισε ο κατάλογος:

Δεληγιάννης Στέφανος, Εξαρχέας Αντώνης, Ζυγούρης Γιώργης, Μαυροειδής Φώτης, Μάρους Κωνσταντίνος, Πανούσης Γιάννης, Σιούμπλης Θανάσης, Σταυρόπουλος Νικόλαος, Τσεμπέρης Κωνσταντίνος, Φωκάς Μάριος.

Μετά από λίγο το πρώτο μπαλκόνι δέχτηκε δυο ήρωες στην αγχόνη. Πάρα πέρα ακούστηκαν φωνές. Ο Γιάννης τραγουδούσε: ΄΄εμπρός παιδιά και ξημερώνει ημέρα! Ζήτω η ελευθεριά! Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η ΕΠΟΝ! Το αίμα θα εκδικηθεί! Ένας χάνεται χιλιάδες φυτρώνουν!΄΄, ενώ του περνούσαν το σχοινί στο λαιμό.

Στη μνήμη των επιζώντων είναι αληθινή η μαρτυρία! Πόσο ξεχείλισμα λεβεντιάς και πίστης στην ελευθερία! Πόση ανθρώπινη αξία έδωσαν με την ηρωική τους στάση στις τελευταίες στιγμές. Κανένας δεν λιγοψύχησε, δεν λύγισε. Ανέβηκαν όλοι καρτερικά και γενναία τη σκάλα του μαρτυρίου και της θυσίας, με ηθικό εθνομαρτύρων, ζητωκραυγάζοντας την Ελλάδα και την Ελευθερία.

Το μήνυμά τους ξαπλώθηκε γρήγορα απ άκρη σ’ άκρη στις αρκαδικές πόλεις και δυνάμωσαν τον αγώνα της νεολαίας.»

Επιμέλεια: Γιώργος Ι.Καρούντζος

Αξιοθέατα της Βλαχέρνας

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΒΛΑΧΕΡΝΑΣ

Με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές 2014, ήρθαν στο μυαλό μου, οι Πρόεδροι της Κοινότητας Βλαχέρνας από την μεταπολίτευση, έως ότου “έρθει” ο “Καποδίστριας”, με την συνένωση δήμων, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον “Καλλικράτη”.

Γεώργιος  Πανούσης (1974-1978)

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΕΣ
ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΝΟΥΣΗ ΕΣΥ,
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ
ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ.

* * *

ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ.
ΜΕΣ ΤΗ ΒΛΑΧΕΡΝΑ ΕΓΡΑΨΕΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

* * *

Αριστείδης Ρούνης (1982-1986)

ΣΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΔΩΡΗΤΕΣ
ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ,
ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΔΩΡΙΖΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
ΤΟΥ ΡΟΥΝΗ ΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ.

* * *

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΓΑΡΥΦΑΛΑ
ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ ΣΟΥ ΘΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ,
ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝΕ ΠΟΥΛΙΑ
ΓΛΥΚΑ ΝΑ ΚΕΛΑΗΔΗΣΟΥΝ.

* * *

Ο ΗΧΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ
ΣΑΝ ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ,
ΣΤΟ “ΠΑΡΕ ΑΝΑΣΑ”  ΠΟΥ ΦΤΙΑΞΕΣ
ΣΑΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙ.

* * *

Παύλος Κατσούλης (1978-1982 και 1986-1990)

Διετέλεσε δύο τετραετίες Πρόεδρος της Κοινότητας Βλαχέρνας, ο φακός τον “έπιασε” να αποχωρεί από το σχολείο, λίγο μετά την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος (18-5-2014).

* * *

Λυκούργος  Κολλίντζας (1990-1994 και 1994-1998)

Διετέλεσε δύο τετραετίες Πρόεδρος της Κοινότητας Βλαχέρνας, σήμερα καθηλωμένος στο αναπηρικό καρότσι, λόγω προβλημάτων υγείας.

fotoreportaz: BIL MEGREMIS

Σαν σήμερα: 25 Μάρτη στα 1943

Έξω από τον Άγιο-Αθανάσιο Βλαχέρνας, 25 Μαρτίου 1943

Τότε που ο λαός ήξερε καλύτερα τι σημαίνει 25 Μάρτη.

Τότε που η φλόγα της  λευτεριάς σιγόκαιγε στις καρδιές των παλικαριών.

Τότε που ο μαθητής φόραγε τη μισοκιτρινισμένη φουστανέλα και ένοιωθε κομμάτι του 21, συνέχεια του λευτερωτή  Κολοτοτρώνη, εκφραστής της ελπίδας, υπόσχεση για το μέλλον.

Βλαχέρνα, 25 Μάρτη του 1943. Μέρες πικρής σκλαβιάς, που όλα “τά’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”. Μέρες φτώχειας και δυστυχίας, μα με έναν αέρα πατριωτικής έπαρσης που πλημμύριζε τις καρδιές των πρωτοπόρων νέων της εποχής. Ο πάντα μπροστάρης νεοδιόριστος δάσκαλος Γιάννης Β. Πανούσης πρωτοστάτησε στη διοργάνωση της εθνικής γιορτής στο χωριό με φουστανελοφόρους νέους και νέες του χωριού.

Η φουστανέλα, το φέσι, το σελάχι, η φέρμελη, οι κάλτσες, οι γονατάρες και τα τσαρούχια με τις φούντες, το πουκάμισο με τ΄ ανοιχτά μανίκια, μαζί με τη λεβεντιά, τη ζωντάνια και το φλογερό παλμό των νέων, έδιναν τον τόνο και το χρώμα της γιορτής.

 Η Βλαχέρνα ενωμένη κι αρματωμένη με ατσαλένια πίστη, ξεκινάει το χορό της λευτεριάς από το προαύλιο της εκκλησίας. Το πρόγραμμα της γιορτής έγινε προσεκτικά, γιατί στο Λεβίδι είχε στρατοπεδεύσει Ιταλικός στρατός.

Στο μνημείο πεσόντων 25 Μαρτίου 1943

Αφού έγινε η λειτουργία στην εκκλησία του Αγιο-Θανάση από τον αείμνηστο παπα-Σταμάτη, οι Βλαχερναίοι συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο, στις αυλές και τα μπαλκόνια των γύρω σπιτιών, στις μάντρες και τα πέτρινα τουράτσια. Ο Γιάννης Πανούσης κι ο Αριστείδης Δ. Ρούνης (Αλβανομάχος κι ανάπηρος λοχίας) ανέβηκαν στο ηρώο των πεσόντων, δείγμα ότι πέταγαν στα σύννεφα από χαρά και ενθουσιασμό, λεβεντόπαιδα, παλικάρια που βάσταγε η καρδιά τους. Ο Αριστείδης βαστούσε δάφνινο στεφάνι, το οποίο κατέθεσαν στο μνημείο πεσόντων. Ο Γιάννης μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος για την επανάσταση του 1821. Παρομοίασε το χθες με το σήμερα, για την επανάσταση που είχε αρχίσει κατά των Γερμανο-Ιταλών και Βουλγάρων και έδινε αναφορά και υπόσχεση πως ήρθε η ώρα που πρέπει να αποδείξουν  πως είναι αντάξιοι των προγόνων. Προσκλητήριο με φωνή φωτιάς για αγώνα και νίκη, πυροδότησε το φυτίλι της έκρηξης. Ξέσπασαν κραυγές: “Ζήτω η λευτεριά!  Ζήτω ο αγώνας!”. Η φλογερή εμφάνιση με τις έντονες φωνές και τα χειροκροτήματα ξεσηκώνουν τις καρδιές του λαού κατά του τυράννου. Απήγγειλε κομμάτια από το ποίημα “Το Ελληνόπουλο”, παραστατικά, κοιτάζοντας προς το ηρωικό κάστρο Μπεζενίκος. Το ακροατήριο χειροκροτούσε ακατάπαυστα.

Το κορύφωμα της γιορτής ήταν ο χορός στη αυλή του Γ. Κουτσούγερα (Τσιτάγια) με τους παραδοσιακούς οργανοπαίχτες του χωριού Βασίλη Τσαρουχά (Ντρούλια) με πίπιζα, Βασίλη Δρακόπουλου (Λαμπίρη) με κλαρίνο και Γιάννη Σταυρόπουλο (Καλατζή) με νταούλι. Έπαιζαν τραγούδια της αντίστασης του 1821.  Οι φουστανελοφόροι με τις αμαλίες χόρευαν τους λεβέντικους δημοτικούς χορούς. Νιάτα παλλόμενα, παλληκάρια ατρόμητα, υψώνουν τη φωνή τους με το σύνθημα «ΛΕΥΤΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ», αψηφώντας τους κινδύνους από τους κατακτητές. Στιγμές ηρωικές, ζηλευτές, που μένουν για πάντα στη μνήμη όσων τις έζησαν.

* Από το βιβλίο “Ο δάσκαλος Γιάννης Β. Πανούσης” του Θανάση Πανούση.

Επιμέλεια: Γιώργης  Ι. Καρούντζος

“ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ”

Λόγω της αυριανής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, παρουσιάζουμε από σήμερα το γράμμα που είχε στείλει ο Ιωάννης Δ.Ρούνης στον αδερφό του, στρατιώτη Αριστείδη Ρούνη, ο οποίος νοσηλεύοταν τραυματίας στο Τζάνειον Νοσοκομείο. Το γράμμα αυτό έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο, με τίτλο “ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ“, του αγωνιστή Αριστείδη Δ. Ρούνη.