Αγαπητοί Συγχωριανοί και Φίλοι του Μπεζενίκου,

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο χωρίο μας και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποια συναισθήματα, σκέψεις και εικόνες.

Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων ημέρες χωρίς νόημα για τους ανθρώπους της πόλης, χωρίς χρώμα, που απλώς περνούν απαρατήρητες. Για το χωρίο μας σημαίνει πως αρχίζει το Πάσχα. Είναι όλα αυτά αλλά και το καθένα από αυτά ένα πανηγύρι, μια ευκαιρία για συνάντηση, μια ευκαιρία για να βρεθούμε κοντά. Την Κυριακή πήγαμε στην εκκλησία, πήραμε βάγια, είδαμε συγχωριανούς από την Αθήνα που άρχισαν να έρχονται, μαμάδες φίλων μας που τώρα έχουν γίνει γιαγιάδες και έχουν έρθει στο χωριό με τα εγγόνια. Ο μικρός μου γιός κρατούσε τα βάγια που του έδωσε ο Παπά Παναγιώτης όλη τη μέρα στα χέρια του. Πήρε το κλαδί μέχρι και στο μεσημεριανό του ύπνο. Ένα απλό κλαδί, όχι ένα πανάκριβο παιχνίδι του Jumbo.

Μετά την εκκλησία στο καφενείο, ιστορίες, γέλια εν μέσω ελληνικού καφέ και γλυκό του κουταλιού. Όλα αυτά είναι τόσο απλά και όμως σε γεμίζουν τόσο όσο μια βαθιά ανάσα μέσα στο ελατόδασος του Μαινάλου. Γυρνάς στο σπίτι πλήρης και ευτυχισμένος από την επαφή, από το ενδιαφέρον των συγχωριανών για το εγγόνι του Κοράκι.

Το απόγευμα της Κυριακής Εκκλησία στον Άγιο Θανάση. Τα φώτα σβηστά, ο Χριστός στο κέντρο περιμένει και υπομένει καρτερικά το μαρτύριο του. Ο μικρός μου γιός με ρώτησε “μπαμπά που είναι ο Χριστούλης” του απάντησα “είναι μαζί μας εδώ στην εκκλησία”. Σε ένα τέτοιο σκηνικό κατάνυξης, ανθρωπιάς, ησυχίας αισθάνεσαι το Χριστό δίπλα σου, να κάθεται στο διπλανό στασίδι.

Είμαι τυχερός που τα παιδιά μου έχουν χωριό. Είμαι τυχερός που τα παιδιά μου έχουν χωρίο το Μπεζενίκο. Είμαι τυχερός που τα παιδιά μου είναι Ελληνόπουλα γιατί όλα τα παραπάνω θα τα βρούμε μόνο σε αυτόν τον τόπο.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε Όλους

Υ.Γ. Στο χωριό να μην πηγαίνουμε μόνο στις γιορτές και σχόλες.