Αγαπητέ Νίκο,
Με αφορμή την αναφορά σου στην υποδοχή των μοναχών από το εκκλησιαστικό Συμβούλιο, γράφω αυτές τις απόψεις μου.
Η τελετή αυτή στο αγαπημένο μου μοναστήρι, την Αγια-Λεούσα, θεωρώ πως ήταν η κορυφαία, τουλάχιστον από αυτές που έγιναν στη δική μου θητεία στο εκκλησιαστικό μας συμβούλιο. Η κατάνυξη, η ποιότητα, οι ετοιμασίες, το πλήθος των πιστών και το ότι είχαν έλθει από διάφορα μέρη της χώρας. Η ταπεινότητα των Πατέρων, αυτών των τόσο επιφανών ανθρώπων, που καταδέχθηκαν να έρθουν στον άγνωστο και φτωχικό μας τόπο. Η μελωδία της φωνής τους, η πραότητα της ψυχής τους, η απλότητά τους, η αγάπη τους στον θεό και στον άνθρωπο, μας δίδαξαν τόσα πολλά. Το τελετουργικό τους και οι χριστιανικές παραδόσεις που ατόφιες διατηρούν και μας μετέφεραν. Τα γνήσια ελληνικά θρυλικά τραγούδια και η γεμάτη αλήθεια ιστορική αναφορά τους στα γεγονότα του 1453, που έκαναν στην τράπεζα, το ξημέρωμα μετά την τελετή. Το μεγαλείο της Ορθοδοξίας. Αυτό που πραγματικά αξίζει να γίνεται στον ιερό και ιστορικό χώρο της Αγια-Λεούσας. Που η ιστορία της και το θρησκευτικό της μεγαλείο είναι μεν άγνωστο , αλλά είναι ολοφάνερο ότι ήταν λαμπρό και ένδοξο. Και που το χρέος που μας μεταφέρει είναι μεγάλο, και πρέπει να το αναλάβουμε όλοι μας. Όπως έκανε ο Πάνος. Που ταπεινά και σιωπηλά οραματίστηκε και πραγματοποίησε αυτή την ωραία τελετή. Που έφερε από το Αγ. Όρος αυτούς τους ταπεινούς αλλά σπουδαίους ανθρώπους στο χωριό μας και το Μοναστήρι μας. Που μας έκανε να ζήσουμε στιγμές πραγματικά χριστιανικές και ιστορικές. Που με τον ταπεινό του τρόπο, μας δείχνει το σωστό δρόμο και το καθήκον όλων μας. Εγώ αισθάνομαι τυχερός που το χωριό μου έχει τον Πάνο. Και ακόμη πιο τυχερός που συνεργάζομαι με τον Πάνο στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του χωριού μας.
Πάνο, δημόσια σε συγχαίρω! Και τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και σε στηρίζουν (ξέρουν αυτοί).
Βλαχέρνα, 30.5.13, Γιώργος Καρούντζος.