Εορτή Ολοκαυτώματος της Βλαχέρνας: Ιερό χρέος να τιμούμε τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων συμπατριωτών μας.

Ένα ιερό χρέος μας έχει συγκεντρώσει σήμερα εδώ.

Όλοι εμείς, Αιδεσιμότατοι, κύριε Υπουργέ, εκπρόσωποι του λαού και των υπηρεσιών, πολίτες, συγκεντρωθήκαμε για να αποτίσουμε τον απαιτούμενο φόρο τιμής σε αυτούς, που με τις πράξεις τους και τις θυσίες τους εξασφάλισαν σε εμάς το αγαθό της ελευθερίας και μια σύγχρονη άνετη ζωή. Αυτούς που σήμερα αποτελούν σύμβολο του χρέους και της αφοσίωσης προς την πατρίδα. Αυτούς που με την προσήλωσή τους στις αξίες του πολιτισμού μας, που από αιώνες χτίστηκαν και δόθηκαν από τους προγόνους μας κληρονομιά στις επόμενες γενιές, τις διαφύλαξαν εκτελώντας στο ακέραιο αυτό το καθήκον τους.
Γιορτάζουμε σήμερα αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, τα πρότυπα που μας καθοδηγούν. Υμνούμε αυτά τα μεγαλεία σήμερα και όχι το Ολοκαύτωμα, μια λέξη γεμάτη πένθος, καταστροφή και θάνατο. Μια λέξη που εκφράζει τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, σφραγισμένη με βασανιστήρια, εγκλεισμούς, ξεριζωμούς, ορφάνια, πόνο.
Αλλά αυτό είναι το χαρακτηριστικό το Έθνους μας, να είμαστε παρόντες και πρωταγωνιστές σε κάθε ορόσημο της ιστορίας. Αμέτρητες είναι οι φορές που η πατρίδα μας ταλαιπωρήθηκε, που βάφτηκε με αίμα αγνό, παλικαρίσιο, αίμα αθώο που έχυσαν τα παιδιά της για να την κρατήσουν αμόλυντη, τίμια και δοξασμένη. Δεν είναι λίγες οι δοκιμασίες της πατρίδας μας. Όμως δεν είναι λίγες και οι δόξες και οι δάφνες της.

Η ιστορία πίσω μας διδάσκει. Αδιάσπαστη η ιστορική αλυσίδα υπεράσπισης των αξιών μας, στην πορεία του λαού μας από την αρχαιότητα έως σήμερα. Σαν ήρωες οι Έλληνες αντιμετώπισαν κάθε απειλή για την ύπαρξη του έθνους μας κάνοντας το χρέος τους, χωρίς να υπολογίζουν την κοινή λογική. Ο Λεωνίδας, σύμβολο ανδρείας και ηρωισμού μέσα στους αιώνες, στάθηκε με τους 300 Σπαρτιάτες απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες των Περσών στα στενά των Θερμοπυλών, πριν 2.500 χρόνια. Τα χώματα του Μαραθώνα και τα νερά της Σαλαμίνας θα θυμίζουν αιώνια τη γενναιότητα και την υπερηφάνεια του Έλληνα. Αργότερα, ο τελευταίος βασιλιάς, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αμυνόμενος μέχρις εσχάτων τις ορδές του Μωάμεθ πριν την πτώση του τελευταίου Βασιλείου. Και ύστερα, ο Παπαφλέσσας με τα 300 παλληκάρια του έπεσε υπερασπιζόμενος το Μανιάκι απέναντι στον Ιμπραήμ και τον πανίσχυρο στρατό του.
Η ίδια θαρραλέα αντίδραση και στη σύγχρονη ιστορία απέναντι στο φρικιαστικότερο παραλογισμό που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Στην ασταμάτητη πορεία για κατάκτηση του κόσμου η φασιστική υπερδύναμη συνάντησε τη μικρή Ελλάδα, που πρώτη ύψωσε το ανάστημά της ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη αποδεικνύοντας ότι φέρει ακόμα την ανδρεία των προγόνων της.
Μέσα σε τέτοια δυστυχία και κάτω από το ασήκωτο βάρος τέτοιας καταστροφής γεννιούνται συνήθως τα σπουδαιότερα ιδανικά και οι μεγαλύτεροι των ηρώων. Νέοι που δεν υπολόγισαν την αξία της δικής τους ζωής απέναντι στον αγώνα για την υπεράσπιση της κοινής πατρίδας και αξιοπρέπειας.
Πρότυπα ασύγκριτα σε μέγεθος με τα σημερινά οι συνεχιστές της ένδοξης ιστορίας μας, ήρωες της Εθνικής Αντίστασης από τη Βλαχέρνα, όπως ο 24χρονος Δάσκαλος Γιάννης Πανούσης, που απαγχονίστηκε ως ελεύθερα σκεπτόμενος και δραστήριος Έλληνας γιατί δε συμβιβάστηκε με την επιβολή της τυραννίας. Πρόφτασε ο Γιάννης να διδάξει τα νέα ελληνόπουλα μόνο έναν χρόνο. Ακολούθησε η κρεμάλα. Όμως το σπουδαιότερο έργο του ξεκίνησε από κει ως αιώνιο παράδειγμα αφοσίωσης στην πατρίδα, εμπνέοντας τους συνομηλίκους του, τους συναδέλφους του μέχρι σήμερα, αλλά και τους μαθητές κάθε γενιάς. Γιατί ο Γιάννης δεν κιότεψε, δεν πήγε μαζί τους, δεν πρόδωσε. Όπως δε δείλιασε και ο Γιώργης ο Καρούντζος, νέος από τη Βλαχέρνα 26 ετών, έχασε τη ζωή του σαν ήρωας όταν μένοντας τελευταίος έδωσε χρόνο στους συμμαχητές του να ξεφύγουν, καθυστερώντας τον  εχθρό με το οπλοπολυβόλο του.
Σαν τον 25χρονο καπετάνιο του ΕΛΛΑΣ, τον Βλαχερναίο Ντίνο Κολλίντζα, που έπεσε μαχόμενος στην προσπάθειά του να προστατεύσει και να καθοδηγήσει τους στρατιώτες του στη διάρκεια της μάχης. Όπως ο άλλος νέος από τη Βλαχέρνα, ο Γιώργης Κατσούλης που έπεσε στη μάχη της Κρήτης, νέος 23 χρόνων κι αυτός.
Το ίδιο πρότυπο αναδεικνύει και ο 17χρονος μαθητής από τη Βυτίνα, ο Μάθιος Πόταγας, που πρώτος ύψωσε το ανάστημά του μόνος μπροστά στην ανίκητη γερμανική ομάδα αρμάτων, προειδοποιώντας πως πίσω του στέκεται ολόκληρος ο ελληνικός λαός, πριν πέσει νεκρός στο χώμα.
Και είμαστε εμείς αυτοί για τους οποίους μιλούσε, έχοντας το χρέος να ακολουθήσουμε τα δικά τους βήματα, στον κύκλο της ιστορίας.
Η Βλαχέρνα δεν έμεινε αμέτοχη σε τούτο τον μεγάλο αγώνα. Αντιθέτως, υπήρξε μπροστάρισσα και ξεχώρισε με την αντίστασή της και τις πρωτοβουλίες της, και το τίμημα ήταν βαρύ. Θάνατος, στάχτη, καταστροφή. Μα με πνεύμα αδούλωτο, ελεύθερο, υπερήφανο. Η φρίκη της καταστροφής της σημάδεψε δια βίου όλους τους επιζήσαντες και χάραξε για πάντα τη φυσιογνωμία αυτού του τόπου.
Το 1940 η Ελλάδα τα κατάφερε επειδή αποτελείτο ακόμη από πολίτες με αξίες και ιδανικά και όχι από άτομα που το προσωπικό όφελος και συμφέρων ήταν σκοπός ζωής.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε τις ιστορικές στιγμές του Έθνους μας που μεγαλουργεί. Χρειαζόμαστε ηγέτες – πρότυπα σαν τα πρόσωπα των νέων, του Γιάννη, του Γιώργη, του Ντίνου, του Γιώργη, του Ματθαίου.
Η κοινωνία μας είχε και έχει ανάγκη από τέτοια πρότυπα. Πρότυπα αξιοπρέπειας, αυτοθυσίας, αλτρουισμού. Δεν μας λείπουν οι γραμματισμένοι, οι προοδευτικοί και οι δημοκράτες, αλλά οι τίμιοι και οι ενάρετοι. Ποια σύμβολα και ποιες αξίες θα πλοηγήσουν σήμερα τους νέους;
Οι επιλογές «Εκείνων», ο αγώνας τους και οι θυσίες τους θέτουν το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού των προτύπων μας στη σημερινή πραγματικότητα.
Πόσο ικανοποιημένοι θα ήταν οι ήρωες της αντίστασης, που είναι γραμμένοι σ’ αυτό εδώ το μνημείο, βλέποντας τα ιδανικά για τα οποία πολέμησαν να μην ταιριάζουν με τις σημερινές αξίες των ανθρώπων της κοινωνίας μας;

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε δύσκολη θέση. Εμείς που είμαστε οι απόγονοι ένδοξων Ελλήνων, θα κάνουμε το ίδιο; Θα σώσουμε την πατρίδα μας;
Έχουμε χρέος να διδάξουμε τους νέους με τα παραδείγματα «Εκείνων». Παραδείγματα οδηγούς στη σύγχρονη, αλλά παρακμιακή κοινωνία. Έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή αυτή τη σημαντική γιορτή της Μαρτυρικής Βλαχέρνας, γιατί αναδεικνύοντας τα πρότυπα και τα ιδανικά «Εκείνων» των ηρώων, θα οδηγούν σαν αναλάμπων φάρος τις νεότερες γενιές, καθοδηγώντας τη συνείδηση των ανθρώπων να διαφυλάξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μια γιορτή που, αν και η σημασία της είναι αναγνωρισμένη με προεδρικό διάταγμα, συνεχώς υποβαθμίζεται από την αδιαφορία των αρχών.
Ας μην ξεχνούμε λοιπόν ποτέ ότι έχουμε ένα ένδοξο παρελθόν και μια ιστορία ολοζώντανη. Είμαστε οι φορείς μιας ιερής παράδοσης. Απόγονοι ηρώων. Οι κληρονόμοι ενός μοναδικού μεγαλείου, μιας λαμπρής ιστορίας που τα γνωρίσματά της είναι οι θυσίες και τα ολοκαυτώματα.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ:
Το μεγαλείο σας, η δόξα σας και οι θυσίες σας μένουν για πάντα στη μνήμη μας. Τα ονόματά σας γράφτηκαν με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία της πατρίδας μας.
Οι πράξεις σας θα μείνουν αιώνια! Ο φάρος που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει τις ερχόμενες γενιές. Είστε η τιμή και η δόξα της πατρίδας μας!

Υποσχόμαστε, να διατηρήσουμε ψηλά την τιμή της πατρίδας μας, αμόλυντη και αγνή την παράδοση που από σάς κληρονομήσαμε, θα είμαστε συνεχιστές των πράξεων και των θυσιών σας, γιατί «έχουμε χρέος να σώσουμε αυτόν τον τόπο. Αν δε σωθεί, εμείς θα φταίμε».

(Ομιλία του εκπαιδευτικού Ιωάννη Γ. Καρούντζου)