Σε αυτές τις περιπ΄τώσεις όπου η πλευρά της προσφοράς αδυνατεί να καλύψει τη ζήτηση (λόγω οικονομικής δυσπραγίας) είναι απαραίτητο να αναζητηθούν εναλλακτικές.

Μία από τις πρώτες εναλλακτικές που εφαρμόζεται σε παγκόσμιο επίπεδο για τ΄έτοιου είδους παροχή υπηρεσιών είναι η “περιοδεύουσα” ή “περιπολική αστυνόμευση”. Θα μπορούσε δηλαδή η τοπική αυτοδιοίκηση να απαιτήσει την ύπαρξη, ανά πάσα χρονική στιγμή στο 24-ωρο, κινητού περιπολικού ή περιπολικών σε απόσταση π.χ. 15-20 λεπτών από το πλέον απομακρυσμένο σημείο της περιοχής που έχει ανατεθεί στο εν λόγω περιπολικό να εποπτεύει . Κάτι τέτοιο είμαι βέβαιος ότι γίνεται σε άλλες περιοχές της χώρας μας (π.χ. ομάδες ΔΙΑΣ στις αστικές περιο΄χές ) και σίγουρα στις ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη μας. Απλώς, στην παρούσα κατ΄΄ασταση, θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα εφαρμοστεί και στην περιοχή μας και μάλιστα συστηματικά και με συνέπεια (όχι το κάνομε, και μετά από 2-3 24-ωρα το εγκαταλείπομε). Φανταστείτε δε, την ακραία περίπτωση, κατά την οποία υπήρχαν 5 αστυνομικά τμήματα στο Λεβίδι με 50 αστυνομικούς το καθένα αλλά δεν είχαν καθόλου περιπολικά ή άλλα οχήματα και δεν είχαν κανένα μέσο τηλεπικοινωνίας. Τί θα μπορούσαν να κάνουν σε αυτή την περίπτωση για την αντιμετώπιση ενός περιστατικού στη Βλαχέρνα;

Ας έχομε υπόψη μας πάντοτε, ότι ο πρωταρχικός στόχος, στην παρούσα περίπτωση είναι η ασφάλεια και η κοινωνική τάξη και ειρήνη σεμία περιοχή και όχι,κατ’ ανάγκην, η παρουσία αστυνομικών τμημάτων (οργανωμένων, ενδεχομένως, με δομές του 19ου αιώνα και εξοπλισμό του περασμένου αιώνα).

Η τοπική αυτοδιοίκηση, σε συνεργασία με τους κατοίκους, πρέπει και μπορεί να αναζητήσει τρόπους (και υπάρχουν πάμπολλοι τέτοιοι) με τους οποίους μπορεί να επιτύχει τους ανωτέρω στόχους μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώνεται. Για παράδειγμα, τι πραγματική λειτουργική αξία θα είχε η ύπαρξη του Αστυνομικού Τμήματος Λεβιδίου αν δεν μπορούσε να κάνει τίποτα στη ληστεία μίας Τράπεζας στα 150 μέτρα από την έδρα του, ή από την αποτροπή αρκετών περιπτώσεων κλοπής στη Βλαχέρνα ή στην εξαπάτηση, κατ΄’επανάληψη κατοίκων της;

Σημειωτέον, σε ορισμένες περιοχές του κόσμου την αρμοδιότητα για την οργάνωση της αστυνόμευσης σε μία τοπική περιοχή (π.χ. ένα Δήμο) την αναλαμβάνει η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτή έχει την επιμέλεια της οργάνωσης αστυνόμευσης, των προσλήψεων του προσωπικού, της διοίκησης και της κάλυψης των δαπανών (συνήθως, με φόρους από τα ακίνητα). Άρα η κάθε τοπική κοινωνία έχει την αστυνόμευση που θέλει και μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά.

Και το βασικότερο¨: αν ως Κοινω΄νία είμαστε όλοι μας εντάξει άνθρωποι και σεβόμαστε ο ένας το άλλο και δεν εμπλεκόμαστε σε πράξεις που βλάπτουν το συνάνθρωπό μας (π.χ. κλοπές, φιλονικίες, φόνους, δολοφονίες, ετσιθελικά πράγματα κλπ.), τί χρεία θα είχαμε της αστυνομίας; Μάλλον μόνο για να μας βγάζει ταυτότητες και διαβατήρια ή να παραλαμβάνει χαμένα πορτοφόλια και άλλα αντικείμενα που δεν μας ανήκουν και τα βρίσκομε. Άρα, μεταξύ των άλλων, ας δίναμε και λίγο βάση και σε αυτή τη διάσταση της ασφάλειας, δηλαδή, την προληπτική (και ανθρώπινη), πέραν της αποτρεπτικής (που κατά κανόνα είναι μάλλον απάνθρωπη). Και εδώ ΄τοσο όσοι εξειδικεύονται στη διάπλαση χαρακτήρων, όσο και όσοι που ασχολούνται με τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά αίτια δημιουργίας της παραβατικότητας, της παρανομίας και της εγκληματικότητας θα είχαν πολλά να συνεισφέρουν (εκτιμώ).

Παν. Χαρ. Λολώνης