ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΛΑΧΕΡΝΗ – 2017 – ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ρεπορτάζ: Παναγιώτης Χ. Λολώνης

Τη 19^η του αυτού μηνός (Απριλίου) μνήμην του Οσίου Λεοντίου του εν Βλαχέρνη ασκήσαντος εορτάζομεν!  Η ευθύνη της Βλαχέρνας για αυτή την εορτή, μεγάλη.  Ο Όσιος Λεόντιος είναι ο μόνος που έχει αναγνωριστεί επίσημα από την Ελληνο-Ορθόδοξη Εκκλησία σε αυτό το επίπεδο σε όλη τη γύρω περιοχή.  Έτσι, όπως γίνεται τακτικά τα τελευταία πέντε (5) χρόνια, απ’ όταν δηλαδή έγινε η επίσημη αναγνώριση του Οσίου από την Εκκλησία, οι αρμόδιοι των τοπικών και θρησκευτικών θεμάτων του χωριού μας μερίμνησαν για τη διοργάνωση μιας τελετής αντάξιας του έργου του τιμώμενου Οσίου.  Ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Αθανασίου όπου θα τελείτο η Θεία Λειτουργία είχε ετοιμαστεί και στολιστεί δεόντως.  Η εικόνα του Οσίου, τα απομεινάρια των λειψάνων του, τα υπολείμματα του μπαστουνιού του, και η εικόνα της «Παναγίας της Βλαχέρνας» την οποία είχε ο Όσιος στο «μονύδριο» που είχε ιδρύσει στην Καστανιά είχαν μεταφερθεί από τον τόπο φύλαξής τους στον Άγιο Αθανάσιο και είχαν τοποθετηθεί για προσκύνημα από το προηγούμενο απόγευμα. 

Οι απαραίτητες προσκλήσεις και ενημερώσεις με αφίσες και άλλα μέσα είχαν γίνει.  Όλα ήταν έτοιμα για την εορτή.

Η Τετάρτη της Διακαινησίμου, ημέρα κατά την οποία έχει οριστεί να εορτάζεται η μνήμη του Οσίου, ξημέρωσε με πολύ καλές προοπτικές για την εορτή.  Ο ήλιος ανέτειλε περίλαμπρος πίσω από τα βουνά του Κάστρου αναδεικνύοντας, κάτω από τον καταγάλανο και ασυννέφιαστο ουρανό, το καταπράσινο των πεύκων και των ελάτων που περιβάλλουν το χωριό.  Ο αέρας, σε πλήρη άπνοια, σε έσπρωχνε, ακόμα και αν δεν το ήθελες, να παρατήσεις το αυτοκίνητο όπου να ‘ναι και να ανηφορίσεις τους δρόμους του χωριού προς την εκκλησία για να νιώσεις τα «πλεμόνια σου να ανοίγουν» από το πάνδροσο και πεντακάθαρο περιεχόμενό του.  Το πρωινό ζουζούνισμα των μελισσών και των άλλων εντόμων που είχαν «πιάσει» νωρίς-νωρίς δουλειά στα ανθισμένα δένδρα και φυτά έδενε άψογα με τους πασχαλινούς ύμνους που ακούγονταν από τα μεγάφωνα του Αγιο-Θανάση.  «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός…» όπως λέει και ο ύμνος.  Είναι αυτό που εμείς στην Ελλάδα το λέμε Άνοιξη και το γνωρίζουμε ως Λαμπρή.

Μέσα στην εκκλησία το σκηνικό ήταν μεγαλόπρεπο και επιβλητικό.  Δεκατρείς ιερωμένοι, διαφόρων ιερατικών βαθμίδων, «προσήλθαν όρθρου βαθέως» για να τελέσουν ένα Παναρκαδικό συλλείτουργο. 

Προς το μέσον του Όρθρου, ως είθισται, έγινε, πρωτοστατούντων των ιερωμένων, αρτοκλασία. 

Το εκκλησίασμα συνεπάρθη από τα εύηχα «κύριε ελέησον», το εκστατικό «Θεοτόκε Παρθένε…» και, το άκρως ταιριαστό για τις στιγμές που περνά ο τόπος μας, «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…»  Τα διδάγματα της Εκκλησίας ίσως θα πρέπει, τελικά, να αποκτήσουν μεγαλύτερη απήχηση στη σύγχρονη κοινωνία και να αποτελέσουν έναν καλό οδηγό για το αύριο της ανθρωπότητας.

Τα ψαλτήρια γεμάτα από ψάλτες πρώτης γραμμής απέδιδαν τους ύμνους ειδικώς συντεθειμένους από τη Μοναχή Μελάνη για τον «πνευματέμφορον σεπτόν Λεόντιον», αλλά και πασχαλινούς.

Δεξιός χορός: Βασίλειος Τσαρουχάς, Βασίλειος Ζάχαρης, Χαρίλαος Τσαρούχης, Παναγιώτης Καραχάλιος

∗∗∗

Αριστερός χορός: Δημήτρης Ντόκος, Ευστάθιος Κούλης (πρώην Δήμαρχος Λαγκαδίων), Γέροντας Χαρίτον από την Έρημο του Αγίου Όρους.

Ο κόσμος λίγος στην αρχή, περισσότερος αργότερα, πλείστος προς το τέλος πλαισίωνε το προσκύνημα του Οσίου και ξεχείλιζε, προς το τέλος, τον Ναό καλύπτοντας και τον προαύλιο χώρο.  Εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, της αστυνομίας, και της πυροσβεστικής έδωσαν και αυτοί το παρόν στην εορτή.  Η τελετή έγινε με όλους του τύπους και με όλη τη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει στην περίπτωση.  Είναι από τις στιγμές που δεν κουράζεται κανείς να στέκεται στην εκκλησία με τις ώρες και να απολαμβάνει το θεσπέσιο πνευματικό και πολιτιστικό θησαυρό της θρησκείας μας.

Η Θεία Λειτουργία ήταν πραγματικά επιβλητική.  Η πολυπληθής παρουσία των ιερωμένων που την τέλεσαν, το υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας των συμμετεχόντων ψαλτών και ο πραγματικά θεσπέσιος συνδυασμός πανηγυρικών τροπαρίων, τόσο της Αναστάσεως όσο και του Οσίου, δημιούργησαν μια πανηγυρική ατμόσφαιρα στην εκκλησία. 

Συλλειτουργήσαντες ιερωμένοι:

Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Πιτοπουλάκης (Στεμνίτσα)

Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Πέττας (Ξηροκαρύταινα)

Ιερέας Κων/νος Πανουσόπουλος (Λεβίδι)

Ιερέας Σωτήριος Χούσος (Καμενίτσα)

Ιερέας Χρήστος Πετρόπουλος (Λαγκάδια)

Ιερέας Ιωάννης Τσίτουρας (Κάψια)

Ιερέας Αριστείδης Ζάβος (Λεβίδι)

Ιερέας Στυλιανός Πρεβεζιάνος (Δάρα)

Ιερέας Δημήτριος Τσεκούρας (Ταξιάρχες Τριπόλεως)

Ιερέας Κων/νος Κουβαβάς (Χωτούσα)

Ιερέας Παναγιώτης Τρυφωνόπουλος (Βλαχέρνα)

Διάκονος Δημήτριος Κολλιόπουλος

Διάκονος Αναστάσιος Ζωγγίνης

Για τους παλαιότερους, θα αποτελούσε νοσταλγικό συναίσθημα η αναπομπή σε παλιές εποχές όπου συνήθιζαν να ανηφορίζουν πρωί-πρωί στην Καστανιά την Παρασκευή της Διακαινησίμου προκειμένου να εορτάσουν τη «Ζωοδόχο Πηγή».  Εκεί στον φιδωτό δρομάκι που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού συναντούσαν παρέες-παρέες άλλων συγχωριανών που ανηφόριζαν και αυτοί, είτε πεζοί είτε με ζώα, προς το μοναστήρι.  Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να ξεχάσουν τις ατελείωτες χαιρετούρες και τις ευχές που έδιναν καθ όλη τη διάρκεια του δρόμου σε όλους όσους συναντούσαν, το χτύπημα της καμπάνας του μοναστηριού που διέκοπτε φορές-φορές τη γαλήνη του τοπίου, το μακρινό κουδούνισμα από τα τροκάνια των κοπαδιών που «σκάριζαν» κάτω στον κάμπο και το συνεχές βουητό της φύσης του βουνού της Καστανιάς στο ανοιξιάτικό πρωινό. 

 Σήμερα, παρόλη τη λαμπρότητα της τελετής στο χωριό, το βουνό και το «ασκητήριο»-«μονύδριο» του Οσίου, δεν σφύζει πια από ζωή.  Παρέμεινε εκεί σιωπηλό και έρημο καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής.  Αμίλητος και μακρινός θεατής των τεκταινόμενων.  Οι σκέψεις όμως όλων των πιστών που έχουν βιώσει το παλιό και έχουν γαλουχηθεί με διδάγματα του βίου του Οσίου ανατρέχουν πάντα εκεί και αποτίουν φόρο τιμής σε αυτόν για την αστείρευτη, ανιδιοτελή, και ακάματη προσφορά του προς τους συνάνθρωπους του.