Θέλω να γράψω για τον μπάρμπα Ανδρέα το καλύτερο γείτονά μας. ο μπάρμπα Ανδρέας ήταν πολύ αγαπητός και γελαστός άνθρωπος. Αγαπούσε πάρα πολύ εμένα και την οικογενειά μου, κάθε πρωί που βλεπόμαστε μου φώναζε από πάνω ..που είσαι ρε Παναγιώτα και σήκωνε ψηλά τα δυο του χέρια και μας καλημέριζε. Εγώ από την πρώτη μου στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Βλαχέρνα, τον α΄γάπησα πάρα πολύ όπως αγαπούσα τους γονείς μου. Ο μπάρμπα Ανδρέας με αγάπησε και αυτός σαν παιδί του, τώρα όμως που δεν το βλέπω με πιάνουν τα παράπονα, άδειασε η αυλή σου, έφυγε το χαμογελό σου. Τι να γίνει όμως κάπως έτσι τα φέρνει η ζωή την ανηφόρα την ανέβηκες πολύ ψηλά, δεν μπόρεσαν να σε κρατήσουν άλλο τα πόδια σου. Τώρα μακάρι τα χρόνια σου να τα πάρουν τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και όλοι όσοι σε αγαπούν. Θα σε θυμόμαστε πάντα και το χώμα σου να είναι ελαφρύ!