Έφυγες αδελφούλα μου νωρίς από την ζωή σου, έφυγε και από μένα κομμάτι από το κορμί μου. Είχαμε απομείνει οι δύο αδερφές από την οικογένεια του πατέρα μας, η μία παρηγορούσε την άλλη. όμως αδερφή γρήγορα σε κυνήγησε η τύχη σου και σένα. Τώρα με αφήσατε μόνη μου σαν καλαμιά στο κάμπο. Εκτός από την οικογένειά μου δεν έχω ούτε γονείς ούτε αδέρφια και αδερφές. Κάθε λίγο και λιγάκι γεμίζω την κόλλα το χαρτί όλο υπέρ αναπαύσεως. Τώρα αδερφή Ελένη θα σου γράψω ένα πονεμένο τραγούδι: Πάρτε βουνά το πόνο μου και ΄δάση τον καημό μου, και συ καημένε γκιόνη μου τον αναστεν΄αγμό μου. Και κάντε το τραγούδι, τραγούδι να το λέτε μες το μεγάλο πόνο μου να κλαίτε, ωχ να κλαίτε. Πάρτε βραδιές την πίκρα μου, σκοτάδια τους καημούς μου και συ φεγγάρι φωτεινό τους αναστεναγμούς μου. Εύχομαι το χώμα της αδελφούλα μου να είναι ελαφρύ εκεί στον κάτω κόσμο, εκεί θα βρει τους γονείς μας και τα αδέρφια μας. Για σας που έχετε φύγει θα σας ανάβω πάντα το κεράκι και το καντηλάκι σας!