Ιδρυτική Διακήρυξη της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας στο Λεβίδι

Ιδρυτική Διακήρυξη της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας

Λεβίδι, 17/06/2011

Βρισκόμαστε εν μέσω της μεγάλης και δομικού χαρακτήρα κρίσης του καπιταλισμού. Οι δυνάμεις του συστήματος για την υπέρβαση της κρίσης, που οι ίδιες δημιούργησαν, προωθούν ακόμα περισσότερα μέτρα τσακίσματος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων. Μέτρα που σπρώχνουν στην απόλυτη εξαθλίωση τεράστια κομμάτια του ελλαδικού και παγκόσμιου πληθυσμού, λες και είναι αυτά υπεύθυνα για την κρίση.

Στην Ελλάδα οι κοινοβουλευτικοί μας άρχοντες, διαφόρων αποχρώσεων, με τις πολιτικές τους, μας οδήγησαν στη σκύλα και στη χάρυβδη (ΔΝΤ, Ε.Ε, πολυεθνικές) με αποτέλεσμα το βιοτικό μας επίπεδο να θυμίζει δεκαετία ’60, να ξεπουληθεί ότι καλύτερο διαθέτει το δημόσιο και να μην έχουμε τον πρώτο λόγο στα εθνικά μας θέματα. Η κυβέρνηση προωθεί απρόσκοπτα τις πιο “στρατηγικές”, τις βαθύτερες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που έχουν ανάγκη οι πολυεθνικές για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.

Η εποχή της βαρβαρότητας είναι εδώ, με πρόσωπο χειρότερο από ποτέ. Οι μισθοί και οι συντάξεις πρόκειται να μειωθούν τουλάχιστον κατά 30% την επόμενη διετία. Η εγγυημένη σύνταξη των σημερινών εργαζομένων θα είναι 360 € και με υπουργική απόφαση θα μπορεί να γίνει 280 €. Το κράτος πρόνοιας διαλύεται. Η υγεία και παιδεία θα μεταβιβαστεί σε ιδιώτες, το ίδιο και οι επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, ύδρευσης, συγκοινωνίες. Στο αμέσως επόμενο διάστημα τα χρήματα που πληρώνουμε για νερό θα διπλασιαστούν.

Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί εξαίρεση, παρότι πολλοί πιστεύουν ότι αποτελεί ουδέτερο έδαφος, ανάχωμα στο “ανάλγητο κεντρικό κράτος’” και κάποιοι ακόμα τη θεωρούν εν δυνάμει λαϊκό θεσμό. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι.

Τα τελευταία χρόνια προωθούνται αλλαγές με βασικούς μοχλούς το νέο ρόλο των Δήμων, τα λεγόμενα «μεγάλα έργα», τις αναπλάσεις περιοχών, την επανεξέταση του Δημόσιου χαρακτήρα των ελεύθερων χώρων και του φυσικού περιβάλλοντος, τη λογική της ανταποδοτικότητας.

Οι αλλαγές αυτές δεν προκύπτουν από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, εργασίας και ψυχαγωγίας αλλά επιβάλλονται από την ανάγκη του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση που το ίδιο δημιούργησε, να συνεχίσει να παράγει υπερκέρδη και να καταστήσει τμήματα του ανταγωνιστικότερα.

«Ο δήμος γίνεται ένα τοπικό κράτος»

Οι αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση με τον Καποδίστρια, τον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων και με το νέο σχέδιο Καλλικράτης οδηγούν στην αντιδραστική μετάλλαξη των Δήμων ολοκληρώνοντας τους ως θεσμούς εχθρικούς προς τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Το σχέδιο «Καλλικράτης» αποτελεί ακόμα μια πλευρά της συνολικής επίθεσης που δέχονται οι πολίτες. Συνδέεται με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το δημοσιονομικό πρόβλημα, την πολιτική του ξεπουλήματος του δημόσιου τομέα και των ιδιωτικοποιήσεων.

-Το σχέδιο «Καλλικράτης», στο όνομα της «αποκέντρωσης», θωρακίζει την τοπική αυτοδιοίκηση απέναντι σε διεκδικήσεις και δικαιώματα. Διαμορφώνει ένα πολιτικό σύστημα στο τοπικό επίπεδο κάθε άλλο παρά αποκεντρωτικό, διαμορφώνοντας γεωγραφικές και διοικητικές ενότητες με ισχυρή συγκέντρωση της εξουσίας σε λίγους αιρετούς.

-Ολοκληρώνει την μετατροπή της Τ.Α. σε μακρύ χέρι του κράτους και των εταιρειών. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις εισβολής της αγοράς στην καρδιά υπηρεσιών και αρμοδιοτήτων που πρέπει να είναι δημόσιες και δωρεάν (υγεία, πρόνοια, προστασία της οικογένειας, παιδεία, συγκοινωνίες, ύδρευση κτλ).

-Οι εργαζόμενοι θα χρειαστεί να πληρώνουν για όλο και περισσότερες υπηρεσίες. Οι δήμοι αποκτούν ένα πολύ μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων με την χρηματοδότησή τους ωστόσο να μειώνεται στα πλαίσια εξάλλου και της δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβάλλει η τρόικα.

-Ανοίγει το δρόμο για ένα νέο γύρο φοροεπιδρομής, αυτή τη φορά στο τοπικό επίπεδο.

-Δρομολογεί μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο τομέα ενώ αποτελεί το προανάκρουσμα δεκάδων χιλιάδων απολύσεων.

«η δική μας αντίληψη»

Τα κινήματα πόλης, οι επιτροπές και πρωτοβουλίες κατοίκων θα πρέπει να εναντιωθούν συνολικά στα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Όσο αφορά τον Καλλικράτη, δεν θα πρέπει να αφήσουν να μονοπωληθεί η συζήτηση από τους τοπικούς παράγοντες (δημάρχους, περιφερειάρχες, βουλευτές) και θα πρέπει να αναδείξουν μια άλλη λογική. Την αυτοδιοίκηση των εργαζομένων και της νεολαίας από τα κάτω, μέσα από πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες. Επιβάλλεται ο συντονισμός αυτών των κινήσεων για μια μαχητική απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης.

ΕΙΜΑΣΤΕ άνθρωποι ανένταχτοι και/ή ενταγμένοι σε πολιτικές συλλογικότητες, που πιστεύουμε ότι μόνο η ανεξάρτητη δράση των κατοίκων μέσα από επιτροπές, κινήσεις και συσπειρώσεις μπορεί να δώσει απάντηση στη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζουν και να κάνει πράξη τα όνειρά μας… ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ το δύσκολο δρόμο μιας μακρόχρονης διαδικασίας με επίγνωση των αντικειμενικών δυσκολιών και στόχο τη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου, ριζοσπαστικού πόλου στην περιοχή μας. ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ στους σκεπτόμενους, ευαίσθητους πολίτες, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, και τους καλούμε να συμμετέχουν, να στηρίξουν την προσπάθειά μας. Επειδή πιστεύουμε ότι η αυτοδιοίκηση είναι δική μας υπόθεση, λειτουργούμε στη βάση συνελεύσεων και της αμεσοδημοκρατίας, χωρίς ιεραρχία και ηγετίσκους.

«Πιστεύουμε ότι την εποχή της βαρβαρότητας και του τσακίσματος των δικαιωμάτων, μόνο ένα ριζοσπαστικό, συνολικό και μάχιμο πρόγραμμα πάλης μπορεί να αποτελέσει φραγμό στον κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν».

Ένα τέτοιο πρόγραμμα για την τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να έχει στον πυρήνα της λογικής του:

Την ανατροπή των μέτρων κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

Την άρνηση πληρωμής και διαγραφή του χρέους ως μόνη ρεαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Την πλήρη αντίθεση στον “Καλλικράτη” και στην αντιδραστική θωράκιση του τοπικού κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών. Ενάντια στις συμπράξεις δημόσιου- ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) που επιχειρηματικοποιούν την τοπική αυτοδιοίκηση.

Την αντίθεση στον εθνικισμό και τον ρατσισμό.

Την αντίθεση στο σεξισμό και σε όλες τις διακρίσεις με βάση το φύλο.

Την αντίθεση σε όλους τους πολέμους. Επιστροφή των στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων και μείωση των αμυντικών δαπανών.

Τον αγώνα για πλήρεις και αξιοπρεπείς, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες.

Τους αγώνες για δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία για όλους.

Την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης. Προστασία του περιβάλλοντος και διασφάλιση της ποιότητας ζωής.

Την πάλη για λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους με αύξηση των αποδοχών. Ενάντια στις προσπάθειες ποινικοποίησης των εργατικών αγώνων. Ενάντια στις μορφές ελαστικής εργασίας.

Τις διεκδικήσεις για δημόσια ασφάλιση για όλους. Ενάντια στα αντιασφαλιστικά νομοσχέδια.

Η ύπαιθρος, οι οικισμοί, ο χώρος είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά. Διεκδικούμε να παραμείνουν ελεύθεροι και για αποκλειστικά κοινωνική χρήση όλοι οι ελεύθεροι χώροι.

Εδώ και πολλά χρόνια έστησαν το “παιχνίδι” τους χωρίς αντίπαλο. Όχι πλέον.Ένα σύγχρονο ρεύμα αντίστασης και ανυπακοής γεννιέται σε όλο τον κόσμο. Από τις εξεγέρσεις των πεινασμένων του αραβικού κόσμου μέχρι τους αγώνες των λαών της Ευρώπης και τη χώρα μας, νέοι αγώνες και κινήματα ξεπηδούν. Από τα κινήματα “Δεν Πληρώνω” μέχρι τα καινούρια σωματεία που δημιουργούνται. Από τον ταραχώδη Δεκέμβρη της νεολαίας το ’08 μέχρι τις τελευταίες απεργίες που πλημμύρισαν την Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις. Από την Κερατέα των ανυπόταχτων κατοίκων μέχρι τον αγώνα για αξιοπρέπεια των μεταναστών απεργών πείνας. Από τη Μαριναλέντα μέχρι τα βουνά του Μεξικού. Δεν υπάρχει πλέον μόνο η λογική του μονόδρομου. Για εμάς υπάρχει μόνο η λογική του δρόμου, γιατί καμία χούντα δεν είναι ανίκητη.

Εκεί ψηλά, οι από πάνω, δοκιμάζουν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν πάλι να μας επιβάλλουν το δικό τους ημερολόγιο, ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία, γεωγραφία καταστροφής.
Όταν δεν μας ξεριζώνουν από τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Τη δουλειά μας κλέβουν, τη δύναμή μας.
Τους κόσμους μας, τη γη, τα νερά και τους θησαυρούς της, χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή αφήνουν.
Οι πόλεις μας καταδιώκουν και μας εκτοπίζουν.
Ο κάμπος πεθαίνει και μας πεθαίνει.
Και το ψέμα μετατρέπεται σε κυβερνήσεις και οι στερήσεις όπλο γίνονται για τους στρατούς και τις αστυνομίες τους.
Στον κόσμο είμαστε παράνομοι, χωρίς χαρτιά, ανεπιθύμητοι είμαστε.
Καταδιωγμένοι.
Γυναίκες, άντρες, παιδιά και γέροι πεθαίνουν στο θάνατο και στη ζωή πεθαίνουν.
Εκεί ψηλά, οι από πάνω, κηρύττουν για τους κάτω, την υποταγή, την ήττα κηρύττουν, την παράδοση και την παραίτηση.
Εδώ κάτω μένουμε χωρίς τίποτα.
Μόνο οργή.
Αξιοπρέπεια μονάχα.
Δεν υπάρχει αυτί για τον πόνο μας, πέρα από το αυτί όσων είναι σαν κι εμάς
Ο κανένας είμαστε.
Μόνοι είμαστε. Μόνοι με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Οργή και αξιοπρέπεια οι γέφυρές μας, οργή και αξιοπρέπεια τα λόγια μας.
Ας ακούσουμε ο ένας τον άλλον λοιπόν. Ας γνωριστούμε τότε.
Να θεριέψει η οργή μας και ελπίδα να γίνει.
Ρίζα να γίνει ξανά η αξιοπρέπεια και νέο κόσμο να γεννήσει.
Είδαμε και ακούσαμε.
Μικρή είναι η φωνή μας για να γίνει ηχώ αυτός ο λόγος, μικρή και η ματιά μας για τόση και τόσο αξιοπρεπή οργή.
Να ιδωθούμε, να κοιταχτούμε, να ακουστούμε: Αυτό μας λείπει.
Αλλιώτικοι είμαστε, αλλιώτικες. Το άλλο είμαστε.
Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας, τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε.
Δίχως άλλα εργαλεία, μονάχα την οργή μας, δίχως άλλο υλικό απ’ την αξιοπρέπειά μας.
Να συναντηθούμε μας λείπει, να γνωριστούμε μας λείπει.
Λείπει ό,τι λείπει….

Subcomadante Marcos

πηγή: agoproto.wordpress.com