ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ-ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ

Κλαίνε τα παλιογάλαρα

βουρκώνει η Καστανιά,

που είναι οι τσοπάνηδες

ρωτάει η κοπρισιά.

**

Τόποι που είχανε ζωή

περνάνε στην αφάνεια

ούτε σφυρίγματα ακούς

ούτε χτυπούν τροκάνια.

**

Το κάθε στανοτόπι

σιγά-σιγά ριμώνει,

που είναι ο Χλιμπούνης

με το γέρο Γκαρσόνι;

**

Μικρός περνούσα κι έβλεπα

Τσιτάγια, Κοτσαρίκο

τον Τσαρουχά τον Τάκη

και σένα Μπάρμπα-Νίκο.

**

Στην βρύση έπινες νερό

ψηλά από το τσιουγκάνι,

αγνάντευες τα γίδια σου

που ΄ρχοσανε στη στάνη.

**

Ήπιος, σεμνός και ταπεινός

ο βίος ο δικό σου,

νωρίς πληγώθεις που ΄χασες

εσύ τον αδελφό σου.

**

Σαν αστραπή σαν κεραυνός

εφθάσανε τα νέα,

ο Γιώργης ο Καρούντζος  

σκοτώθη στην Τεγέα.

**

Χρόνια μετά αργότερα

κι άλλο μαντάτο φθάνει,

πως πήρε ο χάρος στο Μαντρί

το γέρο-Τσακαγιάννη.

**

Εκεί ήταν που κατέρευσες

έφραγμα καρδιά,

βόλτες στους δρόμους του χωριού

κι όχι στην Καστανιά.

**

Πάντα συνοδευόμενος

από την θεια-Σταμάτα

περπάταγες αργά-αργά

σαν το παιδί στη στράτα.

**

Της Παναγιάς  ανήμερα

γλεντούσες στην αυλή σου

και εσύ καθόσουν κι έκλαιγες

 κοιτώντας τους γονείς σου.

**

Τους κοίταζες σαν να ΄θελες

να ακούσεις μυστικά τους,

σαν να ΄ξερες πως γρήγορα

ότι θα πας κοντά τους.

**

Μήπως από το χάρο

το ζήτησες σαν χάρι,

να έρθει μες στο ύπνο σου

εκείνος να σε πάρει.

**

Κι εκείνος σε περίμενε

σου ΄κανε το χατήρι

και ήρθε και σε πήρε

μετά το πανηγύρι.

 **

Άλλα στοιχεία γνώριζα

κι άλλα τυχαία βρήκα

ευχές, καλό ταξίδι

γερο-Τσακανίκα…  

Αιωνία σου η μνήνη, αείμνηστε μπάρμπα-Νίκο.

(Βασίλειος Π. Μεγρέμης)