ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ :
Ο Όσιος Λεόντιος καταγόταν από την Στεμνίτσα Γορτυνίας και το επώνυμό του ήταν Πασομένος. Ασκήτευσε στο βουνό «Καστανιά» (ίσως είναι ο αρχαίος «Κνάκαλος» κατά Παυσανία) πάνω από το χωριό Μπεμβελζενίκο, σήμερα ονομαζόμενο Βλαχέρνα Μαντινείας του Νομού Αρκαδίας. Εκεί έγινε κτίτορας του Μονυδρίου «της Παναγίας της Βλαχέρνας» λόγω παρουσίας εκεί της Εικόνας της Θεοτόκου της επιλεγόμενης «Βλαχέρνα». Μετέφερε με ασκί νερό, το τοποθετούσε στους άνυδρους πρόποδες του βουνού, στην περιοχή «Αϊ-Θανάσης» ή «Δέντρο», από όπου έπιναν οι διερχόμενοι πεζοπόροι. Ο συγχωριανός του τσοπάνης Γ. Κατσούλης του έφερνε τα προς τα ζην.
Ασθένησε το Μέγα Σάββατο, την Κυριακή του Πάσχα «ετελειώθη εν Κυρίω» και ο Κατσούλης τον έθαψε μέσα στο σπήλαιο και σε τάφο, που ο ίδιος είχε προκατασκευάσει. Η ανακομιδή του Λειψάνου του έγινε μετά από ένα χρόνο, το οποίο Λέιψανο, ήταν «λελυμένον και ευωδιάζον» και μεταφέρθηκε στην Ι. Μονή Αγίου Δημητρίου Στεμνίτσας, από όπου εξαφανίσθηκε κατά τις καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών (1770-1779). Συμπεραίνουμε έτσι, αλάνθαστα, ότι ο Όσιος Λεόντιος έζησε πριν το 1770 και ίσως το διάστημα μεταξύ 1650-1750.
Από τα θαύματα του σημειοφόρου Άγιου αναφέρουμε εκείνο της ευωδίας γάλατος αίγας, η οποία έγλυφε τα οστά του, το σταμάτημα κατακλυσμιαίας και καταστροφικής βροχής, την άνθιση ημίξερου πάσσαλου, κλπ.