Το θηλυκό φύλλο τείνει να γιορτάζει καθημερινά, μέσα από τα μάτια των αντρών, μέσα από τα μάτια του συζύγου, του γιου, του εγγονού. Οι μορφές του ποικίλουν, όπως και οι ικανότητές του, που καλούνται να θυμίζουν στους άντρες την πολυτιμότητα της γυναικείας ύπαρξης σε κάθε στάδιο της ζωής τους. Η 8η Μαρτίου αποτελεί μόνο την αφορμή για εκφράσουμε όσα πραγματικά αισθανόμαστε γι’ αυτές, είναι μια αφορμή για να τις ευχαριστήσουμε που χρωματίζουν την καθημερινότητά μας με τις μπογιές της αγάπης και του ενδιαφέροντος.
Αδιαμφισβήτητα θεωρούσα και θεωρώ τις μητέρες ως υπεράνθρωπους. Γυναίκες που έχουν σούπερ δυνάμεις και καταφέρνουν να τα βγάζουν όλα εις πέρας. Οι γυναίκες που βιώνουν τον πόνο της γέννας και δεν παραπονιούνται επειδή από αυτόν τον πόνο έρχεται στον κόσμο κάτι ιερό. Πως είναι δυνατόν μία μάνα να μην αγαπάει το παιδί της; Ήρθε από τα σπλάχνα της. Οι μανάδες είναι οι «πάρε ζακέτα θα κρυώσεις» και «με αυτούς που έχεις μπλέξει, θα χαραμιστείς». Μανάδες μας είναι οι «γιατί δε πέρασες το μάθημα; Οι άλλοι το περάσανε». Μα ρε μαμά, ο Κώστας δε το πέρασε. «Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, με νοιάζει τι κάνει το παιδί μου».
Η γυναίκα που κάθε μεσημέρι έχει ζεστό έτοιμο σπιτικό φαγητό στο τραπέζι. Που μετά από κάθε ξενύχτι σου λέει «μη πίνεις τόσο» και « μην τρέχεις με το αυτοκίνητο». Σε βλέπουν στην κάθε στιγμή της ζωής σου και τρελαίνονται μόλις φεύγεις για τη φοιτητική σου ζωή. Είναι ικανές να είσαι 30 χρονών και να σου βγάζουν τα κόκαλα από το ψάρι και να σου λένε «αυτό φάε, είναι ψαχνό». Οι γυναίκες που δε θα σε κοροϊδέψουν όταν κάνεις τον πεθαμένο με 37.7 πυρετό. Που σίγουρα όταν βρεις γυναίκα για γάμο θα δυσκολευτούν να το χωνέψουν. Οι μανάδες είναι αυτές που δε θέλουν να σε βλέπουν λυπημένο για κανέναν λόγο. Θυσιάζουν τη ζωή τους στεγνά για εσένα. Άγγελοι χωρίς φτερά είναι οι μανάδες. Βασικά έχουν φτερά, εσωτερικά.
Πέραν όμως αυτών που αποκτούν, οι γυναίκες έχουν “ιδιότητες” που πριν γεννηθούν υπάρχουν, τέτοιες όπως η ιδιότητα της αδερφής. Πολλοί από εμάς είμαστε τα μικρά αδέρφια που όσο κι αν μαλώνουν με τη μεγάλη τους αδερφή δε θα σταματούν ποτέ να τη θαυμάζουν. Δε θα μπορούσε όμως μια τέτοια σχέση να μην είναι αμφίδρομη με μια υπερμεγέθη δόση προστασίας, αφού αν ποτέ κανείς μας πείραζε, τότε το “ασθενές” αυτό φύλλο θυσίαζε και έκανε τα πάντα στον βωμό της ασφάλειας μας! Όσο κι αν μαλώνουμε πάντα, η αδερφή μας θα είναι εκεί για να κλάψουμε, να γελάσουμε και για οτιδήποτε άλλο χρειαστούμε. Αντέχει τα πάντα, αντέχει εμάς και ποτέ δε ρωτάει γιατί, απλώς μας παρηγορεί. Το πιο σημαντικό απ όλα όμως… Μας αγαπάει χωρίς να περιμένει το παραμικρό για αντάλλαγμα! Πάντα θα είμαστε “εμείς” εναντίον όλων.
Κανένας ορισμός δε μπορεί να δοθεί στη γυναίκα σαν σύντροφο. Δε χρειάζεται κιόλας. Αρκεί να ρίξει κανείς μία ματιά σε ένα ρολόι και τότε θα καταλάβει το γιατί…. Ένας κύκλος 24 ωρών. Αέναος. Γυναίκα είναι η κάθε μας στιγμή -άλλωστε και η ίδια η λέξη “στιγμή” είναι γένους θηλυκού-.
Πρωί. Ξυπνώ αντικρίζοντας τα μάτια της. Ευλογία. Σηκώνομαι και της φτιάχνω πρωινό. Η δική μου χαρά, το να ξυπνήσει ευχάριστα και να της έχω προσφέρει έστω αυτό, το ελάχιστο… Φεύγουμε για τις δουλειές μας. Κουράζομαι, μα την ίδια στιγμή, τη σκέφτομαι. Αυτό κάνει τις άχαρες εκείνες ώρες του εργασιακού βίου να περνούν πιο ευχάριστα…
Μεσημέρι. Επιστρέφουμε από τη δουλειά μας. Τρώμε ένα πιάτο ζεστό φαγάκι που ετοιμάσαμε μαζί. Δε χορταίνω να την κοιτώ… Έπειτα, ξεκούραση… Μία αγκαλιά στον καναπέ, μια ταινία… Αργότερα ίσως και μια βόλτα… Όλα αυτά, ενώ με κρατά από το χέρι. Χαμογελώ σαν χαζός από ευτυχία…
Βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι… Στη θαλπωρή του κρεβατιού. Τα μάτια συναντώνται, μετά τα χείλη. Τα σώματα, οι ανάσες, ο ιδρώτας, η διαπνοή της ηδονής μέσα από τα κορμιά… Ύπνος μετά… Μια καληνύχτα και βλέπω ένα ζευγάρι μεγάλα μάτια να κλείνουν…
Και ξημερώνει μια ακόμη ημέρα που νιώθω ευτυχισμένος και ζωντανός…
Σχετικά με την Γιαγιά!
Δε θα προσπαθήσουμε καν να περιγράψουμε αυτήν τη “διπλή” μητέρα. Θα της αφιερώσουμε μια επιστολή γραμμένη γι’ αυτήν, -την εξωπραγματική κυριολεκτικά- γυναίκα.
Γιαγιά! Χωρίς εσένα δε θα υπήρχε η μαμά, χωρίς τη μαμά δε θα υπήρχα εγώ, δε θα υπήρχε ο αδερφός μου. Ίσως αυτό το κείμενο είναι μια αφορμή για να σου πω όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να σου πω, όλα εκείνα που δε βγήκαν από το στόμα μου όταν θα έπρεπε.
Είναι μια αφορμή να σου πω ευχαριστώ για όλους εκείνους τους πρωινούς περιπάτους προς το σχολείο, παρότι με δυσκολία περπατούσες, ένα ευχαριστώ για όλες εκείνες τις μέρες που μου πρότεινες να σε βοηθήσω στην κουζίνα, παρότι οι μαγειρικές μου ικανότητες ήταν, και θα είναι, άθλιες.
Σε ευχαριστώ που γαλούχησες τη μαμά με τις αξίες που γαλουχήθηκα και εγώ, με τις ίδιες αξίες που θα καλλωπίσω και εγώ τα παιδιά μου, ελπίζοντας να λάβω ένα ανάλογο κείμενο από τα δικά τους παιδιά, τα εγγόνια μου, τα εγγόνια σου.
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές, για τα χειμωνιάτικα παγωτά, για τις αγκαλιές. Σε ευχαριστώ για εκείνες τις νύχτες στο χωριό που, αν και όλοι οι υπόλοιποι πήγαιναν στην εκκλησία την ανάσταση, εσύ καθόσουν και μου έκανες παρέα. Δε σε ρώτησα ποτέ γιατί, δεν μου είπες ποτέ γιατί…
Σε ευχαριστώ για τις μέρες που με βοήθησες να κάνω κοπάνα από το φροντιστήριο, για τα γεμάτα στοργή βλέμματα και για τα χαμόγελα που πάντα σε συντρόφευαν. Σε ευχαριστώ και σ’ αγαπώ. Εις το επανιδείν.
Τελικά, τι είναι η γυναίκα; “Γυναίκα, η (ουσ.): άνθρωπος θηλυκού γένους. Σύζυγος, συμβία” λέει το λεξικό. Πόσο λάθος! Κανένα λεξικό και καμία γλώσσα αυτής της γης δε θα μπορούσε να αποδώσει πιστά την περιγραφή της… Η γυναίκα δεν είναι απλά ένα λήμμα σε λεξικό, δεν είναι καν άτομο που ορίζεται με συγκεκριμένη υπόσταση… Είναι εγώ, εσύ, όλοι μας, γιατί δε θα υπήρχαμε χωρίς αυτήν, αφού είμαστε γέννημά της. Είναι με λίγα λόγια όλη μας η ζωή, η ίδια μας η ζωή… Τα πάντα.
Είσαι αυτή που ψάχνουμε από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε. Είσαι η γιαγιά, η μητέρα, η αδελφή, ή κόρη ή η σύντροφος και με αυτό το άρθρο, εμείς οι τέσσερις θα θέλαμε να μιλήσουμε εκ μέρους όλων των ανδρών και να σε ευχαριστήσουμε για τη συμβολή σου στη ζωή μας!
Χρόνια πολλά στις γυναίκες της ζωής μας, λοιπόν!
